Dla wiedzy

Są jednak dla sztuki pewne ramy obiektywe, pewna uzda, ale ma ona naturę ekonomiczną, a nie humanistyczną czy artystyczną: to ekonomiczny rachunek zasobów.

Pieniądze to zasób o wartości obiektywnej. Jeśli chcemy być zgodni z prawdą musimy wymieniać na pieniądze tylko to, co także ma obiektywną wartość.

Ukończyłem pół roku zarządzania na uczelni wyższej i uczono mnie tam, że do zasobów ekonomicznych należą wszystkie wymieniane w podręcznikach rzeczy, ale nie wymienia się w nich rozrywki.

Zasobem ekonomicznym jest wiedza i to ona może, powinna zawierać się w sztuce komercyjnej.

Ogromna ilość różnych tworów filmowych i książkowych powstaje w celu zapewnienia najwyższej jakości rozrywki, a nie dla obiektywnie mierzalnych i wymienialnych na pieniądze zasobów.

Problem wymiany zasobów na zasoby to nie jest jakaś supererogacja moralna, ale konieczność, jako że inaczej na rynku, w portfelach, na kontach powstają czarne dziury.

Pieniądze otrzymują ludzie, którzy niczego w istocie mierzalnego w nich nie dają, czyli działają oni jak wysysające zasoby wampiry; a przecież jedną z zasad ekonomii jest zasada ograniczoności zasobów.

Pieniądze znikają, i nic się w zamian za nie nie pojawia: wszyscy na tym cierpimy; na tym wampiryzmie showbiznesowym.

Dla mnie moralnym i uzasadnionym zmysłowo, ekonomicznie również podejściem do kina jest to, które celuje w dostarczaniu klientom - bo mowa o kinie komercyjnym - wiedzy, zasobu wiedzy, w nie antyzasobu, narkotyku rozrywki.

Jest to mój punkt wyjścia i na nim opieram całą swoją koncepcję kinematografii za pieniądze.

To, że podstawą i celem kina jest dla mnie wiedza, wpływa na absolutnie każdy element filmu, włącznie z tymi najbardziej technicznymi.

Wiedza, a nie rozrywka, jest dla mnie racją organizującą film.